عفونت گوش : علائم و راه های تشخیص و درمان آن

عفونت گوش هنگامی رخ می دهد که یک عفونت باکتریایی یا ویروسی بر گوش میانی و سایر قسمت های گوش آسیب می زند. این عفونت به دلیل التهاب و ایجاد مایعات در گوش میانی می تواند دردناک باشد.عفونت گوش حاد یا مزمن است. عفونت حاد گوش دردناک ولی کوتاه مدت است.

عفونتهای مزمن گوش یا مکرر تکرار می شوند یا عود می کنند. عفونت های مزمن می توانند باعث آسیب دائمی گوش میانی و داخلی شود. این نوع عفونت در کودکان شایع تر از بزرگسالان است. برخلاف کودکان که اغلب عفونت جزئی دارند و به سرعت بهبود می یابند، عفونت گوش در بزرگسالان غالبا نشانه ای از یک مشکل جدی برای سلامتی است.

چه عواملی باعث عفونت گوش می شوند؟

این عفونت در اثر باکتری یا ویروس در گوش میانی ایجاد می شود. این عفونت غالباً ناشی از بیماری دیگری مانند سرماخوردگی، آنفولانزا، آلرژی یا حساسیت است که باعث گرفتگی و تورم مجرای بینی ، گلو و لوله های استوانه ای گوش(لوله یا شیپور استاش) می شود.

نقش لوله های استاش: لوله های استاش یک جفت لوله باریک هستند که از هر گوش میانی تا در قسمت پشت گلو و پشت مجرای بینی حرکت می کنند.  این لوله ها فشار هوا را در گوش میانی تنظیم می کنند ، هوای تازه را انتقال می دهند، ترشحات طبیعی را از گوش میانی تخلیه می کنند.

لوله‌های استاش متورم، می توانند مسدود شده و باعث تجمع مایعات در گوش میانی شوند. این مایع می تواند آلوده شده و علائم عفونت گوش را ایجاد کند. در كودكان، لوله‌هاي استاش ​​باریكتر و افقی تر هستند كه باعث می شود تخلیه آنها دشوارتر باشد و احتمال گرفتگی بیشتری داشته باشند. علل انسداد لوله استاش شامل: تغییرات فشار هوا، آلرژی، سرماخوردگی، عفونت های سینوسی و سیگار کشیدن هستند.

نقش آدنوئیدها: آدنوئیدها دو لایه کوچک از بافت هستند که در قسمت پشت بینی وجود دارد و به نظر می رسد در فعالیت سیستم ایمنی بدن نقش دارند. از آنجا که آدنوئیدها نزدیک به باز شدن لوله های استاش هستند ، تورم آدنوئیدها ممکن است لوله ها را مسدود کند. این می تواند به عفونت گوش میانی منجر شود. تورم و تحریک آدنوئیدها به احتمال زیاد در عفونت گوش در کودکان نقش دارند زیرا کودکان نسبت به بزرگسالان دارای آدنوئیدهای نسبتاً بیشتری هستند.

عفونت گوش

علائم کلی عفونت گوش

سه نوع اصلی عفونت در این ناحیه وجود دارد. داخلی ، میانی و بیرونی.

داخلی

یک بیماری که به عنوان عفونت گوش داخلی تشخیص داده می شود ممکن است در واقع التهاب باشد و نه یک عفونت واقعی. علائم بیماری علاوه بر درد گوش، شامل موارد زیر است:

  • سرگیجه
  • حالت تهوع
  • استفراغ

درد گوش داخلی ممکن است نشانه بیماری جدی تر مانند مننژیت باشد.

میانی

گوش میانی ناحیه ای است که دقیقاً پشت پرده گوش قرار دارد. نوع میانی به عنوان اوتیت مدیا نیز شناخته می شود. این بیماری ناشی از تجمع مایعات در پشت پرده گوش است که باعث برآمدگی پرده گوش می شود. همراه با درد گوش، ممکن است در گوش خود احساس سنگینی کرده و از گوش آسیب دیده مقداری مایعات تخلیه شود. اوتیت مدیا ممکن اس با تب همراه باشد  همچنین  تا زمانی که عفونت بهبود نیابد، مشکل در شنوایی وجود خواهد داشت. نوع میانی اغلب ناشی از سرماخوردگی یا مشکل تنفسی دیگر است. عفونت از طریق لوله های استوانه ای استاش به یک یا هر دو گوش منتقل می شود.

عفونت گوش بیرونی

گوش بیرونی آن قسمت از گوش است که از پرده گوش تا قسمت بیرونی سر امتداد دارد. نوع خارجی نیز به عنوان اوتیت خارجی شناخته شده است.

این عفونت گاهی اوقات گوش شناگر نیز نامیده می شود. دلیل آن این است که غالباً در نتیجه آبی که بعد از شنا یا استحمام در گوش باقی می ماند، شروع می شود. رطوبت به پرورش باکتریها در گوش منجر می شود. اگر گوش بیرونی آسیب دیده باشد یا با قرار دادن انگشتان دست یا اشیاء دیگر در گوش خود، لایه بیرونی گوش خود را تحریک کنید،  می تواند یک عفونت باکتریایی ایجاد کند. نوع خارجی اغلب به صورت  بثورات خارشی شروع می شود. لایه بیرونی گوش ممکن است قرمز، متورم و همراه با درد باشد.

شروع علائم  این نوع معمولاً سریع است. علائم و علائم شایع در نوزادان و کودکان عبارتند از:

  • درد گوش به خصوص هنگام خوابیدن
  • مالیدن و کشیدن گوش
  • مشکل خواب
  • گریه بیش از حد معمول
  • مشکل درشنیدن و پاسخ دادن به صداها
  • از دست دادن تعادل
  • تب بالای 38 درجه سانتی گراد
  • تخلیه مایعات و چرک از گوش
  • از دست دادن اشتها

علائم شایع در بزرگسالان شامل موارد زیر است:

  • درد گوش
  • تخلیه مایعات از گوش
  • مشکل درشنوایی

عوامل خطر

عوامل خطر شامل موارد زیر است:

  • سن. کودکان در سنین 6 ماهگی تا 2 سال به دلیل اندازه و شکل لوله های استاش و به دلیل اینکه سیستم ایمنی بدن آنها هنوز  تکامل نیافته است مستعد ابتلا به این عارضه هستند.
  • کودکانی که در مراکز خاصی نگهداری می شوند. کودکانی که در مراکز مورد مراقبت قرار می گیرند، بیشتر از کودکانی که در خانه می مانند، دچار سرماخوردگی و عفونت گوش می شوند. 
  • تغذیه نوزادان. نوزادانی که از شیشه شیر تغذیه می کنند، به خصوص هنگام خوابیدن، بیشتر از کودکانی که از شیر مادر تغذیه می شوند، دارای عفونت گوش هستند.
  • عوامل فصلی. عفونت گوش بیشتر در پاییز و زمستان شایع است. افراد مبتلا به آلرژی فصلی ممکن است بیشتر در خطر ابتلا به عفونت گوش باشند.
  • کیفیت هوا. قرار گرفتن در معرض دود دخانیات یا میزان بالای آلودگی هوا می تواند خطر عفونت گوش را افزایش دهد.
  • شکاف کام. تفاوت در ساختار استخوان و عضلات در کودکانی که دارای شکاف کام هستند ممکن است تخلیه لوله استاش را مشکل تر کند.
عفونت گوش در کودکان

عوارض

بیشتر عفونت ها باعث عوارض طولانی مدت نمی شوند. عفونتی که مکرر اتفاق می افتد می تواند منجر به عوارض جدی شود:

  • اختلال در شنوایی. کم شنوایی خفیفی که می آید و می رود با عفونت گوش بسیار شایع است، اما معمولاً بعد از بهبود عفونت بهتر می شود. عفونت گوشی که بارها تکرار می شود، یا تجمع گاه و بی گاه مایعات در گوش میانی، ممکن است منجر به کاهش شنوایی قابل توجه تری شود. در صورت آسیب دائمی پرده گوش یا سایر ساختارهای گوش میانی، ممکن است افت شنوایی دائمی رخ دهد.
  • تأخیر گفتاری یا رشدی. اگر شنوایی در نوزادان و کودکان نوپا به طور موقت یا دائمی دچار اختلال شود ، ممکن است در مهارتهای گفتاری ، اجتماعی و رشدی دچار تاخیر شوند.
  • گسترش عفونت. عفونت های درمان نشده می توانند به بافتهای اطراف گسترش پیدا کنند. عفونت ماستوئیدی(برآمدگی استخوانی در پشت گوش، ماستوئیدیت نامیده می شود). می تواند منجر به آسیب به استخوان گوش و تشکیل کیست پر از چرک شود. به ندرت، عفونتهای جدی گوش میانی به سایر بافتهای جمجمه، از جمله مغز یا غشاهای اطراف مغز (مننژیت) گسترش می یابد.
  • پاره شدن پرده گوش. بیشتر آسیب های جزئی پرده گوش در طی 72 ساعت بهبود می یابند در بعضی موارد، ترمیم و جراحی لازم است.

تشخیص بیماری

پزشکان سابقه پزشکی بیمار را بررسی و علائم بیمار را جویا می شوند. همچنین از یک اتوسکوپ استفاده می کنند تا نگاهی دقیق به گوش بیرونی و پرده گوش بیاندازند. اتوسکوپ وسیله ای دستی با یک لنز سبک و ذره بین است که پزشکان برای بررسی سلامت گوش از آن استفاده می کنند. یک اتوسکوپ پنوماتیک می تواند هوا را در گوش ساطع کند. هنگامی که هوا بر روی پرده گوش فشار وارد می کند، نحوه واکنش گوشمی تواند به تشخیص مشکل کمک کند. اگر پرده گوش به راحتی حرکت کند، ممکن است فرد به عفونت گوش میانی مبتلا نشده باشد ، یا حداقل ممکن است جدی نباشد. اگر پرده گوش به سختی حرکت کند، نشان می دهد که از داخل مایعات تجمع یافته اند.

آزمایش دیگری که برای تشخیص و ارزیابی عفونت احتمالی گوش استفاده می شود، تمپانومتری نامیده می شود . از تمپانومتری برای ارزیابی  این که چقد گوش بیمار خوب کار می کند، استفاده می شود. آزمایش شنوایی ساده نیز ممکن است انجام شود، به خصوص اگر عفونت باعث کاهش شنوایی شده باشد.

درمان

پزشک معالج بسته به علت ایجاد شده ممکن است دارویی را برای عفونت گوش تجویز کند.

برای عفونت های گوش داخلی معمولاً آنتی بیوتیک ها ارائه نمی شوند زیرا عفونت های داخل گوش اغلب به خودی خود خوب می شوند و آنتی بیوتیک ها در علائم از جمله درد تاثیر چندانی ندارند.

آنتی بیوتیک ها ممکن است تجویز شوند اگر:

  • عفونت گوش بعد از 3 روز بهبود نیابد
  • مایعات و چرک از داخل گوش خارج شود
  • برای کودکان کمتر از 2 سال که هردوگوش عفونت دارند.ممکن است آنتی بیوتیک تجویز شود

برای درمان نوع خارجی باید با دقت تمیز شود. این کار باید با استفاده از داروها و قطره های ضد میکروبی و ضد التهابی در گوش استفاده شود. اگر پزشک تشخیص دهد که عفونت باکتریایی است، ممکن است آنتی بیوتیک تجویز شود. اگر عفونت ویروسی باشد ممکن است درمان تخصصی تری نیاز باشد.پزشک  ممکن است برای درمان عفونت گوش خارجی موارد زیر را تجویز کند:

  • قطره گوش آنتی بیوتیک – برای درمان عفونت باکتریایی
  • قطره گوش استروئیدی – برای کاهش تورم
  • قطره گوش ضد قارچ – برای درمان عفونت قارچی
  • قرص های آنتی بیوتیکی – اگر عفونت باکتریایی شدید باشد

در صورت عدم استفاده صحیح قطره گوش ممکن است تاثیری نداشته باشد.

جلوگیری

برای کمک به جلوگیری از هرگونه عفونت گوش ، این نکات را دنبال کنید:

  • گوش های خود را با دقت شسته و تمیز نگهدارید.حتماً بعد از شنا یا دوش گرفتن گوش خود را کاملاً خشک کنید.
  • سیگار نکشید و تا حد امکان در معرض دود سیگار قرار نگیرید
  • آلرژی های خود را با اجتناب از محرک ها و مصرف داروهای خود کنترل کنید.
  • دستان خود را به طور کامل بشویید و سعی کنید از تماس با افرادی که سرماخوردگی یا سایر مشکلات تنفسی فوقانی دارند خودداری کنید.
  • واکنس های خود را به موقع بزنید
  • در صورت امکان، حداقل شش ماه به نوزادان شیر مادر بدهید. شیر مادر حاوی آنتی بادی است که می تواند از عفونت گوش محافظت کند.
  • اگر به نوزادان با شیشه شیر می دهید آن ها را به حالت نشسته نگهدارید. در هنگام خوابیدن نوزاد از قرار دادن بطری در دهان خودداری کنید.
  • در هنگام تمیزکردن گوش با گوش پاکن مراقب باشید پنبه به داخل گوش نچسبد.
  • هنگام شنا ، از محافظ یا کلاه شنا روی گوش خود استفاده کنید
  • هنگام استحمام و دوش گرفتن، سعی کنید از ورود آب یا شامپو در گوش خود جلوگیری کنید.
Stethoscope

معرفی پزشکان و کلینیک ها

دیدگاه کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *