خطر آمبولی ریه بعد از جراحی چیست؟

آمبولی ریوی زمانی اتفاق می افتد که لخته خون یکی از عروق ریه را مسدود کند. اگر لخته خون در داخل یکی از رگهای بدن ایجاد شده و به ریه ها برود ، آمبولی ریوی می تواند بعد از جراحی اتفاق بیفتد. اگرچه بیشتر افراد با درمان بهبود می یابند ، اما آمبولی ریوی گاهی اوقات کشنده است.
در این مقاله ، ما بررسی می کنیم که آمبولی های ریوی چند بار بعد از جراحی رخ می دهد و چه زمانی ممکن است ایجاد شوند.همچنین در مورد علائم ، تشخیص ، درمان و پیشگیری این عارضه صحبت خواهیم کرد.

خطر این عارضه چیست؟

پس از جراحی ، احتمال تشکیل لخته خون در رگها وجود دارد. این خطر به دلیل عدم فعالیت بدنی در طی و بعد از عمل است. دوره های طولانی بی تحرکی بدنی می تواند به این معنی باشد که خون به اندازه لازم گردش نمی کند و لخته ایجاد می شود. این خطر به ویژه پس از جراحی بزرگ در ناحیه شکم ، لگن یا پاها زیاد است. خطر آمبولی ریوی در افراد متفاوت است ، تا حدی به سایر عوامل خطر آنها بستگی دارد.

به طور کلی ، آمبولی ریوی سومین علت شایع مرگ قلبی عروقی در سراسر جهان ، پس از سکته مغزی و حمله قلبی است. طبق انجمن ریه آمریکا ، آمبولی ریوی سالانه حدود 1 از 1000 نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال ، با درمان سریع ، بیشتر افراد بهبود می یابند.

چه موقع بعد از جراحی می تواند اتفاق بیفتد؟

متخصصان به طور كلی خطر ابتلا به آمبولی ریوی را پس از جراحی در 5 هفته اول پس از جراحی بیشترین می دانند. یک مطالعه در سال 2019 نشان داد که خطر بین 1 تا 6 هفته پس از جراحی در بیشترین حد قرار دارد. این مطالعه شامل بیش از 60،000 بزرگسال میانسال از پایگاه داده بیماران فرانسوی بود. برای چندین نوع جراحی ، در مجموع خطر آمبولی ریوی به مدت 12 هفته بالا بود. پس از 18 هفته ، محققان هیچ خطر قابل توجهی پیدا نکردند.

علائم

علائم آمبولی ریوی بسته به اندازه لخته ممکن است متفاوت باشد و می توانند شامل موارد زیر باشند:

• تنگی نفس
• تنفس سریع و پی در پی
• درد قفسه سینه که هنگام انجام کار بدتر می شود یا مانند حمله قلبی احساس می شود

درد در بازو ، شانه ، گردن یا فک

• درد ، تورم ، تغییر رنگ یا حساسیت به لمس در پا یا بازو
• سرفه با مخاط خونی
• سرگیجه یا سبکی سر
• پوست رنگ پریده و نرم
• تعرق مفرط

بیشتر افراد علائمی را تجربه می کنند ، اما در ابتدا همه این علائم را ندارند.آمبولی های ریوی می تواند زندگی را تهدید کند. اگر کسی علائم آمبولی ریوی را تجربه کرد ، باید فوراً با پزشک تماس بگیرد.

تشخیص

پزشکان از سه روش برای تشخیص آمبولی ریه استفاده می کنند: سابقه پزشکی ، معاینه فیزیکی و تصویربرداری پزشکی یا آزمایش خون.

معاینه بدنی: در طول معاینه فیزیکی ، پزشک به دنبال هر منطقه متورم یا تغییر رنگ یافته روی بازوها یا پاها خواهد بود. آنها به قلب و ریه گوش خواهند داد و فشار خون را می گیرند.

آزمایش خون : پزشکان ممکن است آزمایش خون D-dimer را تجویز کنند. D-dimer ماده ای است که هنگام حل شدن لخته خون در جریان خون وجود دارد. مقادیر زیاد می تواند لخته شدن خون را نشان دهد.

تصویربرداری پزشکی: آزمایشات تصویربرداری که پزشک ممکن است توصیه کند شامل موارد زیر است:

• آنژیوگرافی ریوی توموگرافی کامپیوتری (CTPA) ، که روش اصلی تشخیص آمبولی ریوی است
• اسکن تهویه / پرفیوژن ریوی (V / Q) ، که با استفاده از اسکن اشعه ایکس جریان هوا و خون در ریه ها را نشان می دهد
• سونوگرافی برای اندازه گیری جریان خون
• نوار قلب ، که فعالیت قلب را با استفاده از الکترودهایی که به قفسه سینه متصل می شوند ، ثبت می کند
• پزشکان ممکن است از MRI ​​پاها یا ریه استفاده کنند، برای کسانی که باردار هستند یا نمی توانند رنگ های حاجب را که برخی از تکنیک های تصویربرداری به آن نیاز دارند ، تحمل کنند.

درمان

به محض اینکه فردی آمبولی ریه را تشخیص داد ، باید سریعاً درمان را شروع کند. درمان های مرحله اول لخته موجود را حل نمی کنند. در عوض ، پزشکان لخته را کنترل می کنند تا اطمینان حاصل کنند که بدن خود به خود تجزیه می کند و برای جلوگیری از تشکیل لخته های جدید داروهایی را تجویز می کنند. افراد ممکن است نیاز به مصرف این داروها برای مدت طولانی ، معمولاً حداقل برای مدت 3 ماه داشته باشند.

درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

داروهای ضدانعقاد: این داروها متداول ترین روش درمان آمبولی ریه هستند واز تشکیل لخته های جدید جلوگیری می کنند. به عنوان مثال می توان به وارفارین (کومادین) ، فونداپارینوکس (آریکسترا) ، هپارین و هپارین با وزن مولکولی کم مانند انوکساپارین (لوونوکس) اشاره کرد.
ترومبولیتیک: اگر آمبولی ریوی علائم شدیدی مانند فشار خون پایین ایجاد کند ، پزشک داروهای ترومبولیتیک را توصیه می کند که می تواند لخته را حل کند. با این حال ، اگرچه این داروها می توانند لخته را از بین ببرند ، اما همچنین می توانند باعث خونریزی شدید شوند.
جراحی: اگر بدن لخته خون را حل نكرد ، پزشكان ممكن است آن را با جراحی با اتصال كاتتر در رگ خونی برای تجزیه آن جدا كنند.

سایر عوامل خطر

استراحت در رختخواب پس از جراحی خطر آمبولی ریه را افزایش می دهد ، اما عوامل خطر دیگری نیز وجود دارد. این شامل:

سفرهای طولانی: ساعت ها نشستن در اتومبیل یا هواپیما می تواند جریان خون در پاها را کند کرده و منجر به تشکیل لخته شود.
وزن بدن: وزن اضافی خطر آمبولی ریه را افزایش می دهد ، به خصوص در زنانی که فشار خون بالا یا سیگار دارند.
داروهای هورمونی: قرص های جلوگیری از بارداری و داروهای جایگزین هورمون که دارای مقدار زیادی استروژن هستند می توانند عوامل لخته شدن خون را افزایش دهند.
بیماری قلبی: این اصطلاح به موارد مختلفی که قلب را تحت تأثیر قرار می دهند از جمله نارسایی قلبی ، فیبریلاسیون دهلیزی و حمله قلبی گفته می شود.
سرطان: بعضی از انواع سرطان ، از جمله سرطان لوزالمعده ، تخمدان و ریه ، خطر لخته شدن را بیشتر می کند.
استعمال دخانیات: دود تنباکو باریک شده و به مخاط رگ های خونی آسیب می رساند و لخته ها را بیشتر می کند. قرار گرفتن در معرض دود سیگار نیز می تواند این تأثیر را داشته باشد.
حاملگی: در صورت فشار جنین به وریدهای لگن ، لخته ها می توانند ایجاد شوند ، زیرا این امر باعث کند شدن جریان خون در پاها می شود.
ژنتیک: به ندرت معمولاً افراد می توانند دارای شرایط ژنتیکی باشند که بر نحوه تشکیل لخته خون تأثیر می گذارد و آمبولی ریه را محتمل می کند.
اگرچه نادر است ، اما در صورت ایجاد انسداد از حباب های هوا ، بافت حاصل از تومور یا چربی از مغز شکستگی دست یا پا ، آمبولی ریوی نیز ممکن است ایجاد شود.

جلوگیری

پس از جراحی بزرگ ، کاهش خطر آمبولی ریوی ممکن است دشوار باشد ، زیرا افراد اغلب قادر به جابجایی نیستند. با این حال ، تا بهبودی فرد ، راههایی برای کاهش خطر وجود دارد که شامل:

بالا بردن پاها: هنگام خوابیدن ، افراد می توانند با قرار دادن کتاب یا اشیا  دیگر در زیر انتهای تشک ، پاهای خود را بلند کنند.
استفاده از جوراب های فشاری: جوراب های، پاها را منقبض می کنند و خون را در آنها جمع نمی کنند. افراد همچنین می توانند چکمه های مخصوصی را که به پاها فشار وارد می کند امتحان کنند.
حرکت در اسرع وقت: در صورت ایمن بودن این کار ، افراد می توانند با حرکات کوچک مانند خم شدن و کشش پا شروع کنند.
اگر کسی در معرض خطر آمبولی ریوی است ، یک پزشک ممکن است به عنوان یک اقدام پیشگیرانه مصرف داروهای ضد انعقاد خون را به دنبال جراحی پیشنهاد کند. قبل یا بعد از جراحی ، افراد همچنین می توانند خطر آمبولی ریه را با ایجاد تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی کاهش دهند ، مانند:

• قطع سیگار
• رسیدن یا حفظ وزن متوسط
• داشتن یک رژیم غذایی متعادل برای سلامت قلب

خلاصه

آمبولی ریوی هنگامی اتفاق می افتد که لخته خون باعث انسداد شریان در ریه ها شود. خطر آمبولی ریوی پس از جراحی در 1-6 هفته اول بیشتر است ، به خصوص اگر شخصی نتواند حرکت کند. داروهای ضد انعقاد اختصاصی ، استفاده از دستگاه های فشرده سازی و افزایش تدریجی حرکت می تواند خطر را کاهش دهد. هرکسی که نگران خطر آمبولی ریه پس از جراحی باشد ، می تواند با پزشک صحبت کند.

منبع